سلام مبنای این حرف آقای خمینی که گفته اند که 《ولایت فقیه همان ولایت رسول الله است》 چیست؟ لازم به ذکر هست که سوال کننده با مراجعه به فقیه عالم عادل زمان شناس در زمان غیبت مشکلی ندارد. چطور میشه که ولایت یک فقیه، میشود ولایت رسول الله (ص)! اصلا فقیه، ولایتش را از کجا دارد؟ خود شخص پیامبر، در …

با سلام… ﺁﯾﺎ ‏« ﺍﺳﻼﻡ ‏» ﻭ ‏« ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﯽ ‏» ﻫﺮ ﺩﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻧﺪ؟ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺪﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﺩﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ سلام نظام اسلامی نظامی است که قوانین و احکام خود را از اسلام گرفته است. در واقع اسلام، پشتوانه محتوایی نظام اسلامی است. …

ماهیت بیداری اسلامی و ارتباط آن با انقلاب اسلامی چیست؟ آیامی تواند مقدمه ای برای ظهور امام زمان(عج)باشد؟؟ از بیداری اسلامی «به پدیده ای اجتماعی تعبیر می کنند که به معنای بازگشت بیداری و هوشیاری امت اسلامی است تا به خدا باوری برسد وبه دین وکرامت واستقلال سیاسی،اقتصادی وفکر خود مباهات کرده» انقلاب اسلامی به عنوان مصداق عملی و شروع …

سکولاریسم عقیده‌ای است، مبنی بر جدایی نهادهای حکومتی و کسانی که بر مسند دولت می‌نشینند، از نهادهای مذهبی و مقام‌های مذهبی است. طبیعتا نسبت آن با دین، محدود کردن دین به زندگی فردی انسان ها و نفی آن برای حضور در عرصه های اجتماعی و سیاسی است. بسته به نوع و ماهیت ادیان و ابراهیمی و غیر ابراهیمی و سالم و منحرف بودن ادیان، هر کدام نظر خاصی در باب آن دارند. ادیان و عرفان های بشری همچون بودیسم و بخش اعظمی از عرفان های کاذب کاملا با سکولاریسم هماهنگند و برخی از عرفان ها نیز به منظور ترویج سکولاریسم بنا نهاده شده اند. اما اگر ادیان ابراهیمی را با نظر به محتوا و متن آن ادیان بررسی کنیم به نظریات دیگری می رسیم. دین اسلام در اعظم مطالب آن، چه در قرآن و چه در سنت معصومین علیهم السلام، ناظر به بخش اجتماعی، نوع تعامل انسان ها با همدیگر، وظایف مومنین نسبت به هم، مسئولیت مسلمانان در قبال جامعه و ارزش های اجتماعی و مبارزه با فساد و امر به معروف و نهی از منکر و تاسیس حکومت می باشد. همچنان که نبی مکرم اسلام نخستین حاکم اسلامی بود. دین اسلام به هیچ عنوان سکولاریسم را نمی پذیرد.

همان طور كه قانون يا بايد مستقيماً توسط خداوند وضع شود و يا بايد با اذن و اجازه او وضع گردد، مجرى قانون نيز يا بايد مستقيماً از طرف خداوند تعيين شود و يا بايد مأذون از طرف خدا باشد؛ و به هر حال نظام حكومتى، اعم از قوه مقننه، مجريه و قضاييه، بايد مستند به اذن الهى باشد و در غير اين صورت از نظر شرعى و دينى مشروعيّتى نخواهد داشت. يكى از شبهاتى كه در زمينه قانونگذارى مطرح بود، عبارت از اين بود كه الزام مردم به تبعيّت از قانون خداوند مخالف اصل آزادى و حاكميّت انسان بر سرنوشت خويش است؛ اگر ما معتقد گرديم كه مجرى قانون يا بايد از سوى خدا تعيين گردد و يا بايد مأذون از طرف او باشد، حقّ انتخاب و گزينش مردم را سلب كرده‌ايم و به مردم اجازه نداده‌ايم كه از پيش خود و بر خلاف آنچه خدا فرموده و تعيين كرده است، حاكمى را برگزينند؛ و اين با روح دموكراسى و مردم‌سالارى ناسازگار است.

اسلام كه هم جامعه كوچك و محدود زمان پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) را اداره كرده است و هم مى‌خواهد پيچيده‌ترين و گسترده‌ترين جوامع بشرى و حتّى يك حكومت جهانى را اداره كند، عملا ممكن نيست كه ساختار ثابت و مشخصى از حكومت ارائه دهد. ساختار حكومت، بر حسب شرايط زمانى و مكانى و تحوّلات فرهنگى و اجتماعى، دائماً در حال تغيير و تحوّل است و نمى‌شود براى زندگى اجتماعى، در طول تاريخ، تنها يك شكل حكومتى تعيين كرد كه در همه زمانها، سرزمين‌ها و شرايط قابل اجرا باشد. ساختار حكومت از احكام متغيّر و احكام ثانويه اسلام است كه برحسب شرايط زمانى و مكانى تغيير مى‌يابند و تشخيص و معرفى آنها بر عهده ولىّ امر مسلمين نهاده شده است كه در زمان حضور معصوم، ايشان ولىّ امر مسلمين است و در زمان غيبت، جانشينان ايشان ولىّ امر مسلمين محسوب مى‌گردند.

در اين كه جامعه بايد قانون داشته باشد، تا آنجا كه ما اطلاع داريم تقريبا كسى ترديد ندارد و كسانى كه در اين زمينه بحث كرده‌اند، در اين ترديدى ندارند كه بشر براى زندگى اجتماعى خود نيازمند قانون است. اما در اين كه چه قانونى بايد در جامعه حاكم باشد، اختلافات زيادى وجود دارد و بر اين اساس فلاسفه حقوق …

دينى که حتى عهده‌دار بيان و تعيين ماههاى سال شده است، يا در باب تعامل و روابط مالى بين افراد توصيه كرده كه اگر كسى به ديگرى قرض مى‌دهد، از او نوشته و سند بگيرد و يا در منظر دو شاهد قرض بدهد؛ و اگر گرفتن سند و يا احضار شاهد ممكن نبود، از او رهن بگيرد ـ تشريع رهن، كه در قرآن بيان شده، مربوط به چنين مواردى است كه شخص به ديگرى قرض مى‌دهد و در شرايطى است كه نمى‌تواند از او سند بگيرد، لذا توصيه شده كه در برابر قرض خود، شى‌ء با ارزشى را به رهن بگيرد، آیا قابل تصور است كه چنين دينى در باب سياست، كشوردارى و تأمين نيازهاى مادى و معنوى مردم برنامه نداشته باشد؟ اسلام همه شؤون سياسى را دربرمى‌گيرد و همه زندگى ما در قلمرو دين قرار مى‌گيرد و هيچ شأنى از شؤون زندگى انسان خارج از قلمرو دين نيست؛ اعم از زندگى فردى، اجتماعى، خانوادگى، روابط زن و شوهر، روابط پدر و فرزند، روابط امّت و امام و حتى روابط با ساير ملل كه با آنها چگونه رفتار كنيم و با چه كسانى مى‌توانيم روابط سالم داشته باشيم و با چه كسانى نبايد رابطه داشته باشيم. و با مرورى بر آيات كريمه قرآن ـ حتى اگر به روايات مراجعه نداشته باشيم ـ براى كسى كه اندكى انصاف داشته باشد، روشن مى‌شود كه سياست متن اسلام است و ما اسلام بى‌سياست نداريم. اگر كسانى اسلام را بيگانه با سياست تصور مى‌كنند، معلوم مى‌شود كه دين ديگرى انتخاب كرده‌اند و اسمش را اسلام گذاشته‌اند. آن اسلامى كه منبعش قرآن و سنّت است، ممكن نيست با سياست بيگانه باشد.

اگر كسى بخواهد درباره اسلام مسلمانان صحبت كند، بايد از اسلامى سخن گويد كه قرآن و پيامبر و ائمه عليهم‌السلام تبيين كرده‌اند و بر اساس اين اسلام كه ريشه در كتاب و سنّت دارد به تعريف و بيان قلمرو آن بپردازد، نه اسلامى كه در كلام فلان مستشرق و يا نويسنده و يا سياستمدار مغرض و يا در فلان دائرة‌المعارف تعريف شده . با مراجعه به اسلام واقعى در مى‌يابيم كه نه تنها قلمرو دين به عقل و فهم بشر ختم نمى‌شود، بلكه عقل خود يكى از منابع شناخت اسلام به شمار مى‌رود. از ديگر سوى، كسى كه اندك آشنايى با زبان عربى داشته باشد ـ گرچه از تفسير ولو تفسير اجمالى قرآن بى‌بهره باشد وقتى به قرآن مراجعه كند، پى مى‌برد كه اسلام مسائل اجتماعى را نيز فروگذار نكرده و به بيان آنها پرداخته است؛ اگر دين چيزى است كه در قرآن آمده، شامل مسائل اجتماعى و سياسى مى‌شود و راجع به قوانين مدنى، قوانين جزايى، قوانين بين‌المللى و راجع به عبادات و اخلاق فردى سخن گفته است و براى زندگى خانوادگى، ازدواج، تربيت فرزند و براى معاملات و تجارت دستورالعمل دارد؛ پس چه چيزى از قلمرو دين اسلام خارج مى‌ماند؟

حكومت اسلامى نيز بناچار اركانى خواهد داشت كه اگر آن اركان و مقوّمات وجود داشته باشند، آن حكومت را اسلامى مى‌ناميم و الا اگر كاستى و خللى در آن اركان و مقوّمات پديد آيد، حكومت اسلامى‌تحقق نخواهد يافت. حال با توجه به اهميّت و نقش حياتى اركان و مقوّمات حكومت اسلامى در شكل‌گيرى آن، ضرورت دارد كه ما به آنها آگاه شويم؛ چون در اين صورت معيار و ملاك اسلامى بودن حكومت را شناخته‌ايم و قادر خواهيم بود كه شاكله و ماهيّت حكومت اسلامى را از حكومت غير اسلامى باز شناسيم.